Śp. mjr Marian Słowiński, śp. kpt. Edmund Semrau, śp. st. saper Roman Figiel – wszyscy trzej walczyli podczas II wojny światowej o wyzwolenie Europy Zachodniej spod niemieckiej okupacji; wszyscy trzej odeszli w tym roku na wieczną wartę. 5 października br. w Warszawie uczciliśmy pamięć żołnierzy 1. Dywizji Pancernej oraz jej legendarnego dowódcy, gen. Stanisława Maczka.

Tegoroczne uroczystości zorganizowane przez Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Stowarzyszenie Rodzin 1. Polskiej Dywizji Pancernej rozpoczęły się od Mszy świętej w Katedrze Polowej Wojska Polskiego sprawowanej w intencji poległych, zmarłych i żyjących „Maczkowców” oraz ich dowódcy. W sposób szczególny modliliśmy się za dusze tych, których musieliśmy pożegnać w tym roku.

W południe przed Pomnikiem 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka na warszawskim placu Inwalidów odbyła się ceremonia złożenia wieńców i wiązanek kwiatów. List do uczestników uroczystości skierował Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk.

„Nigdy nie pobici przez wroga i zawsze zwycięscy zyskali podziw sojuszników i wdzięczność mieszkańców wyzwalanych miejscowości. Dowodzący Dywizją generał Stanisław Maczek w naszej pamięci zapisał się przede wszystkim jako jeden z najdzielniejszych i najwybitniejszych polskich dowódców podczas II wojny światowej oraz człowiek, który swoją postawą i szlachetnością zyskał miłość podkomendnych” – napisał minister Kasprzyk.

„Jesteśmy z was dumni, Weterani 1. Dywizji Pancernej. Uskrzydleni niczym husarze z dawnych epok daliście nam przykład prawdziwie kawaleryjskiego męstwa i żołnierskiej niezłomności. Ojczyzna wam tego nigdy nie zapomni!” – podkreślił Szef UdSKiOR.

W uroczystościach udział wzięli przedstawiciele polskich władz i instytucji państwowych, w tym Wicemarszałek Sejmu Małgorzata Gosiewska i Dyrektor Centralnej Biblioteki Wojskowej dr Jan Tarczyński, żołnierze Wojska Polskiego, przedstawiciele korpusu dyplomatycznego Francji, Belgii, Holandii i Wielkiej Brytanii, członkowie rodzin „Maczkowców”, a także kombatanci, organizacje pozarządowe, poczty sztandarowe i mieszkańcy Warszawy.

--

1. Dywizja Pancerna powstała 25 lutego 1942 r. na rozkaz Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego. Po przeszkoleniu, w sierpniu 1944 r. w składzie 1. Armii Kanadyjskiej, dywizja została przerzucona na front zachodni, do Francji. Tam też, w bitwie pod Falaise odegrała kluczową rolę w zamknięciu okrążenia wokół niemieckich 7. Armii i 5. Armii Pancernej. Zwycięski szlak bojowy dywizji wiódł następnie przez północną Francję, Belgię, Holandię, gdzie polscy „Pancerniacy” wyzwolili z rąk niemieckiego okupanta szereg miast, witani entuzjastycznie przez miejscową ludność. W historii „Czarnej Dywizji” w sposób szczególny zapisały się ciężkie walki o wyzwolenie holenderskiej Bredy, z której polscy żołnierze wyparli niemieckie oddziały bez strat w ludności cywilnej i uszczerbku dla zabytkowej architektury miasta. W drugiej połowie kwietnia 1945 r. 1. Dywizja Pancerna przekroczyła granicę niemiecką i wzięła udział w ostatniej ofensywie na chylące się ku upadkowi Niemcy. Zwycięski pochód formacji zakończył się 5 maja 1945 r., zdobyciem przez żołnierzy gen. Maczka portu wojennego w Wilhelmshaven w północno-zachodnich Niemczech.

– Jako przedstawiciel zwycięskich sił zbrojnych sojuszniczych i w imieniu 1. Polskiej Dywizji Pancernej przyjmuję kapitulację twierdzy Wilhelmshaven. Obejmuję pełną władzę na obszarze twierdzy, nad miastem i portem – powiedział wtedy w bazie Kriegsmarine płk. Antoni Grudziński, który w imieniu gen. Stanisława Maczka przyjmował kapitulację największej i najnowocześniejszej bazy morskiej III Rzeszy.