W przededniu 77. rocznicy wyzwolenia przez żołnierzy „Czarnej Dywizji” holenderskiej Bredy odbyły się obchody święta 1. Polskiej Dywizji Pancernej. Zainaugurowała je Msza święta w Katedrze Polowej Wojska Polskiego, która została odprawiona w intencji poległych, zmarłych i żyjących żołnierzy 1. Dywizji Pancernej oraz ich dowódcy. Po Eucharystii odbył się uroczysty Apel Pamięci na placu Inwalidów na warszawskim Żoliborzu.

Podczas uroczystości medalem „Pro Patria” został uhonorowany Dirk Gasparada Verbeke - honorowy sekretarz miasta Tielt i prezes Stowarzyszenia 1. Dywizji Pancernej w Belgii. Dziękując za odznaczenie skierował do uczestników uroczystości następujące słowa:

– Podczas swojej działalności w ciągu tych wszystkich lat spotkałem się z wieloma polskimi weteranami. Wielu z nich już odeszło. Opowiedzieli mi wiele niewiarygodnych i inspirujących historii. Ten medal chciałbym zadedykować wszystkim im. Dziękuję i bardzo i mam nadzieję, że przyjaźń polsko-belgijska będzie trwać wiecznie.

Po odczytaniu Apelu Pamięci i salwie honorowej. Miała miejsce ceremonia złożenia wieńców przy pomniku 1. Polskiej Dywizji Pancernej. Kwiaty złożyły delegacje środowisk kombatanckich, władz państwowych, przedstawiciele korpusu dyplomatycznego Holandii, Belgii, Francji i Wielkiej Brytanii, a także uczniowie i nauczyciele z Liceum Ogólnokształcącego nr XCIV im. gen. Stanisława Maczka.

--

1. Dywizja Pancerna powstała 25 lutego 1942 r. na rozkaz Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego. Po przeszkoleniu, w sierpniu 1944 r. w składzie 1. Armii Kanadyjskiej, dywizja została przerzucona na front zachodni, do Francji. Tam też, w bitwie pod Falaise odegrała kluczową rolę w zamknięciu okrążenia wokół niemieckich 7. Armii i 5. Armii Pancernej. Zwycięski szlak bojowy dywizji wiódł następnie przez północną Francję, Belgię, Holandię, gdzie polscy „Pancerniacy” wyzwolili z rąk niemieckiego okupanta szereg miast, witani entuzjastycznie przez miejscową ludność.

W historii „Czarnej Dywizji” w sposób szczególny zapisały się ciężkie walki o wyzwolenie holenderskiej Bredy, z której polscy żołnierze wyparli niemieckie oddziały bez strat w ludności cywilnej i uszczerbku dla zabytkowej architektury miasta. W drugiej połowie kwietnia 1945 r. 1. Dywizja Pancerna przekroczyła granicę niemiecką i wzięła udział w ostatniej ofensywie na chylące się ku upadkowi Niemcy. Zwycięski pochód formacji zakończył się 5 maja 1945 r. zdobyciem przez żołnierzy gen. Maczka portu wojennego w Wilhelmshaven w północno-zachodnich Niemczech.

– Jako przedstawiciel zwycięskich sił zbrojnych sojuszniczych i w imieniu 1. Polskiej Dywizji Pancernej przyjmuję kapitulację twierdzy Wilhelmshaven. Obejmuję pełną władzę na obszarze twierdzy, nad miastem i portem – powiedział wtedy w bazie Kriegsmarine płk Antoni Grudziński, który w imieniu gen. Stanisława Maczka przyjmował kapitulację największej i najnowocześniejszej bazy morskiej III Rzeszy.