28 października br. odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. Teresy Ujazdowskiej. Zebrani w kościele pw. św. Karola Boromeusza w Warszawie żegnali wybitną postać, która zarówno w okresie swojej młodości jako harcerka Szarych Szeregów uczestnicząca w Powstaniu Warszawskim, następnie jako działaczka opozycji antykomunistycznej i internowana w stanie wojennym, a taże jako wielka aktorka i artystka poświęciła swoje życie Polsce.

Na początku uroczystości pogrzebowej śp. Teresa Ujazdowska została pośmiertnie uhonorowana przez prezydenta Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

– Pragniemy dziś podziękować za Jej wspaniałe życie. Życie, gdzie miłość do Ojczyzny łączyła się z miłością do współobywateli, do drugiego człowieka. Mieliśmy zaszczyt znać Panią Teresa - żołnierza Wolnej Polski, wielką artystkę, mistrzynię słowa – powiedział szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych podczas uroczystości pogrzebowej.

Wśród żałobników byli obecni także zastępca prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Mateusz Szpytma oraz senator Kazimierz Ujazdowki – a prywatnie członek rodziny Zmarłej.

– Myślę, że wielu z nas często się zastanawia, jakie przymioty charakteru decydują o pięknej postawie. Myślę, że Ciocia była nade wszystko osobą odważną i dzielną. Była sierotą. Była otoczona rodziną, ale musiała sobie radzić sama. Wszystkiemu oddawała się bez granic. Jak była do czegoś przekonana, to wykonywała to bez jakiejkolwiek rezerwy. Tak było wtedy, kiedy jako nastoletnia dziewczyna była łączniczką w Powstaniu Warszawskim i taką ją pamiętam w czasach „Solidarności”. Bez granic oddaną sprawie wolności Polski – wspominał senator Kazimierz Ujazdowski.

Mszy świętej przewodniczył i wygłosił homilię ksiądz kanonik Jacek Laskowski. Śp. Teresa Ujazdowska spoczęła w grobie na Cmentarzu na Starych Powązkach.

--

Teresa Ujazdowska ps. „Niusia” urodziła się 5 kwietnia 1931 r. W czasie II wojny światowej była harcerką Szarych Szeregów (należała do 6. Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. gen. Henryka Dąbrowskiego). Podczas Powstania Warszawskiego pełniła funkcję łączniczki Harcerskiej Poczty Polowej na szlaku Śródmieście Północ. W czasie walk została ranna, a przez późniejszych badaczy początkowo niesłusznie uznana za poległą. W latach powojennych włączyła się w działalność pierwszej „Solidarności”, za co 13 grudnia 1981 r. została internowana do ośrodka odosobnienia, najpierw w Lublińcu, a następnie w Darłówku i Gołdapi. Z internowania zwolniona została dopiero 6 marca 1982 r.