10 sierpnia 2018 r. na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk wziął udział w pogrzebie śp. gen. Zbigniewa Ścibora-Rylskiego, wieloletniego Prezesa Związku Powstańców Warszawskich.
Wcześniej Szef UdSKiOR wziął udział we Mszy Świętej w Kościele św. Karola Boromeusza, po której Zastępca Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego Dariusz Gwizdała odczytał list skierowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę. Przemówienie okolicznościowe wygłosiła m.in. Halina Jędrzejewska, przedstawicielka Związku Powstańców Warszawskich.
Urna z prochami gen. Zbigniewa Ścibor-Rylskiego ps. „Motyl” została odprowadzona do rodzinnego grobu.
Pan Generał wzrastał w najpiękniejszym czasie odzyskiwania i odzyskanej niepodległości. II Rzeczpospolita Polska wychowała go poprzez szkołę i wojsko w duchu poczucia służby Ojczyźnie i drugiemu człowiekowi. I dlatego, kiedy Polska utraciła suwerenność w 1939 r. w wyniku agresji sowieckiej i niemieckiej, Pan Generał walczył o rzecz najcenniejszą, jaka istniała dla tamtego pokolenia i istnieć powinna ona zawsze. O największy dar, jaki daje opatrzność narodom i państwom. O dar niepodległości – powiedział przy urnie Generała Szef UdSKiOR Jan Józef Kasprzyk.
Przypominając szlak bojowy Generała, Minister Jan Józef Kasprzyk podkreślił, że „Motyl” walczył o wolność nie zadając nigdy pytań „po co, dlaczego i za ile”. Został wychowany w kulcie Niepodległej i w ogromnym etosie służby. Pragnął, aby ten etos był obecny również współcześnie i po latach okupacji niemieckiej i sowieckiej został odbudowany.
Podkreślając zasługi zmarłego, Szef UdSKiOR zauważył, że wraz ze śmiercią Pana Generała kończy się pewna epoka. Pan Generał to jeden z ostatnich oficerów Powstania Warszawskiego, a zatem dowódców i przywódców Powstania.
Zbigniew Dionizy Ścibor-Rylski ps. „Motyl”, „Stanisław” urodzony 10 marca 1917 roku w Browkach k. Kijowa. Absolwent Szkoły Podchorążych Lotnictwa. Podczas inwazji niemiecko-sowieckiej 1939 roku walczył w stopniu podporucznika w składzie 1. Pułku Lotniczego, a następnie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Od października 1939 do czerwca 1940 roku w niewoli niemieckiej. Od sierpnia 1940 roku żołnierz Związku Walki Zbrojnej w Warszawskim Okręgu ZWZ. Od czerwca 1943 roku służył w stopniu porucznika w Sztabie Okręgu Wołyń Armii Krajowej. Od lutego 1944 roku dowódca kompanii w składzie 50. pułku piechoty 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Podczas Powstania Warszawskiego dowódca Kompanii „Motyl” oraz zastępca dowódcy Batalionu „Czata 49” w Zgrupowaniu „Radosław”. Przeszedł cały szlak bojowy Batalionu awansując do stopnia kapitana, a następnie majora. Wieloletni Prezes Związku Powstańców Warszawskich. Uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych oraz wieloma innymi odznaczeniami.
